Bariery mentalne tkwiące w samych osobach niepełnosprawnych

Poczucie marginalizacji lub nawet dyskryminacji osób niepełnosprawnych przez społeczeństwo jest po części zarówno przyczyną,jak i skutkiem funkcjonowania wszelkiego rodzaju barier stanowiących przeszkodę w procesie integracji społecznej.Osoby niepełnosprawne z niepełnosprawnością ruchową są szczególnie mało widoczne w życiu społecznym.Niepełnosprawność traktowana jest jeszcze przez wielu jako odmienność,a osoby niepełnosprawne ruchowo często są przeświadczone o funkcjonowaniu negatywnego wizerunku osoby niepełnosprawnej,postrzeganej jako niesamodzielny,zależny człowiek,stale potrzebujący pomocy,słabszy a więc gorszy od innych.Poczucie wykluczenia ze społeczeństwa,braku użyteczności z powodu ograniczeń ruchowych w zakresie lokomocji,sprawności manualnej,niemożności pokonania barier architektonicznych,transportowych i technicznych prowadzi często do niskiej samooceny,a nawet braku samoakceptacji.Przekonanie o braku akceptacji powoduje ograniczenie zaufania społecznego i negatywne postawy wobec przedstawicieli różnych instytucji,w tym przedsiębiorców.Niski poziom treningu społecznego osób niepełnosprawnych ruchowo wynika z małej intensywności kontaktów środowiskowych i oddziaływań szkoleniowych.Z negatywną samooceną wiąże się także brak świadomości własnego potencjału psychicznego i możliwości wykorzystania posiadanych zasobów oraz kompensacji ograniczeń ruchowych.Odbiór samych siebie jako niezdolnych do pracy m.in.w wyniku utrwalonych stereotypów oraz przyzwyczajenia do opieki i stałego źródła finansowania w postaci renty,brak pewności siebie,niska samoocena,strach przed porażką w samodzielnym życiu oraz trudności w utrzymaniu kontaktów wynikające z postaw rezygnacyjnych,roszczeniowych czy lękowych stwarzają poważny problem w uczestniczeniu w życiu zawodowym i społecznym.